GEWOON MAARTEN

We wisselen sinds een jaar Dubai en Nederland af als woonbestemming, dit zijn onze ervaringen van het eerste jaar.

Een luxueus vliegveld, een hete parkeergarage en taxi’s, veel taxi’s. Dat is de eerste indruk die je krijgt na een uurtje of 6½ vliegen als je landt op Dubai International Airport en op zoek gaat naar een taxi om je naar je bestemming te brengen. Een zwarte taxi wordt ons aangesmeerd en daarmee blijken we de hoofdprijs te moeten betalen. We hadden de gele taxi’s moeten hebben. Dat is de eerste les die we een jaar geleden hebben geleerd toen we in Dubai aankwamen om een woning te zoeken waarin we ons de komende jaren willen gaan settelen om te genieten van de Arabische cultuur overgoten met een Westerse saus.

Ons plan was om in Dubai Marina een appartement te gaan kopen dat we als tweede huis zouden gaan gebruiken. In Nederland hadden we ons goed voorbereid op de vastgoedmarkt in het Midden Oosten. Toch in alle opzichten een andere cultuur dan waar we in ons calvinistische Nederland mee zijn opgegroeid. Des te meer ik met mensen sprak over Dubai en haar gebruiken, des te tegenstrijdiger de goedbedoelde informatie werd. Toen zat er voor mij maar een ding op, ik trek mijn eigen plan.

Volgens de statistieken over de waardeontwikkeling van onroerend goed de afgelopen jaren in Dubai, was begin 2022 geen slechte tijd om te investeren.  Tijd om de Funda’s van Dubai te gaan raadplegen (Property Finder en Bayut) om tot een longlist van mogelijke appartementen te komen. Het zou een lijst van 17 appartementen gaan worden die we allemaal wilde gaan bezoeken. Allemaal in de regio die we vooraf hadden bepaald en binnen het budget dat we wilde uitgeven. Aan bijna ieder appartement is wel een andere makelaar gekoppeld, dus we zijn in een internationale roller coaster terecht gekomen van snelle jongens, oplichters en fijne mensen. Het voordeel van veel makelaars is wel dat je heel veel informatie krijgt wat met kruisverbanden en mensenkennis snel leidt tot veel kennis en een heerlijk korte short list van makelaars, welgeteld eentje.

Alhoewel de 17 appartementen allemaal binnen loopafstand in Dubai Marina waren, begonnen we op 28 januari 2022 aan onze zoektocht die onze stappenteller deed exploderen. Na ons droom appartement in Beauport Tower te hebben gevonden begint het administratieve gedeelte. Allereerst is er de uitdaging om het geld vanuit Nederland in Dubai te krijgen. Dit soort transacties mogen alleen met papieren Managers cheques worden afgehandeld wat een soort reservering op je Dubai bankrekening is zodat de ontvanger zeker is dat hij het geld ook krijgt. Maar een bankrekening openen kan nog niet, daar moet je een Emirates ID voor hebben. In ons geval krijg je pas een Emirates ID als je onroerend goed hebt gekocht. Om onroerend goed te kopen moet je Managers cheques hebben. Kortom een vicieuze cirkel waar je niet gemakkelijk uitkomt. Je kunt voor de geld transactie een tussenpersoon inschakelen (Escrow Agent) maar die snoept enkele procenten van je bedrag af en dat gaat om serieus geld. Ik was in de gelukkige omstandigheid dat een vriend in Dubai bereid was het geld elektronisch van mij te ontvangen zodat hij uit mijn naam de Managers Cheques zou kunnen uitschrijven vanuit zijn rekening. Om dit uit mijn naam te mogen doen is er wel een volmacht nodig, een Power of Attorney. Dit is een standaard overeenkomst die snel was opgesteld. Prima, het geld is geregeld. 

De overige administratieve zaken waren verbluffend snel geregeld. Waar je in Nederland enkele weken moet wachten voor het opstellen van de eigendomsakte bij de Notaris loop je in Dubai een loket binnen. Bijvoorbeeld voor de volmacht handel je dit zonder afspraak af binnen enkele minuten bij zo’n loket af waar je bij een ander loket ook je rijbewijs of auto overschrijving kunt regelen. Rijbewijs regelen overigens, klaar terwijl je wacht en zonder afspraak, heerlijk.

En nu genieten we sinds een jaar van ons mooie appartement in Dubai Marina. We genieten en verbazen. 

We genieten van de internationale atmosfeer, de fonteinen, het vuurwerk en de festivals. Van het weer, de luxe, het eten, de woestijn, de zee en de mensen. 

We verbazen ons over de inefficiëntie van bijna alles. De enorme hoeveelheden personeel bij veel gelegenheden is opvallend. In restaurants is dit soms benauwend. Je wordt continue aangestaard door goed geïnstrueerd personeel dat bij de eerste tekenen van je bord leeg hebben, op je afstormen om het ding direct voor je neus weg te halen. 

We hebben een verbouwing laten uitvoeren en buiten de kwaliteit die absoluut goed was, kriebelen mijn handen om het maar zelf te doen. Als er bijvoorbeeld iemand moet langskomen om een probleem op te lossen, komen ze gerust met drie man langs om een klemmende deur te verhangen. Over problemen oplossen gesproken, al onze badkamers waren vernieuwd en van drie wastafels en douches waren de warm- en koud water aansluitingen verwisseld waardoor de kranen niet goed werkten. Van een kraan was zelfs de warmwater aansluiting niet aangesloten. Je zou toch zeggen dat ze dit controleren als ze zoiets aansluiten toch? Dus de kwaliteitscontrole mag hier wel een tandje opgeschroefd worden. 

Diezelfde mensen zijn wel super aardig en in mijn ogen soms overdreven nederig maar dat komt waarschijnlijk door hun ervaringen met sommige niet nader te benoemen bevolkingsgroepen die hier ook zijn en met weinig respect omgaan met deze mensen. Lekker een geintje op z’n tijd breekt het ijs en heb je heerlijk contact. In het verkeer moet je af en toe wel even je ellebogen gebruiken om door de drukte te komen.

Je wordt in Dubai wel een beetje lui als het gaat om de dagelijkse klusjes in en om het huis. In het belastingvrije Dubai heeft iedereen net iets meer te besteden. Als je dan bedenkt dat arbeid hier heel goedkoop is door arbeidsmigranten die weinig nodig hebben om hier te leven en daarnaast nog geld over hebben om naar huis te sturen, zijn de Nanny’s, tuinmannen en klusjesmannen hier rijk vertegenwoordigd. Boodschappen laat je thuisbezorgen, de vuile was laat je ophalen, bij het tanen blijf je lekker zitten en je auto laat je voor een habbekrats met de hand van binnen en buiten wassen in de wasserette of voor de deur.

Een goedbedoeld advies wat ik vaak hoor is dat je in Dubai flink tekeer moet gaan om iets voor elkaar te krijgen. Ik heb mij voorgenomen dit advies niet op te volgen en heb het afgelopen jaar alles met aardig zijn en respect voor de mensen voor elkaar gekregen. Of dit een overwinning is op de verharde maatschappij dat weet ik niet maar ik heb samen met Monique een heerlijk jaar achter de rug in Dubai!

Aantal keer gelezen :110

Omdat we ons leven ook in Dubai leven, ontkom ik niet de woestijn te gaan verkennen. Als toerist ben ik wel met een quad en buggy de woestijn in geweest. Ook wel eens met mensen meegereden.

Nu wordt het iets anders als ik het met m’n eigen auto ga doen. Ik heb van vrienden, die van Dubai naar Curacao verhuizen, hun auto overgekocht. Een beest van een Jeep Wrangler Sport vol met opties om het rijden in de woestijn leuker te maken. Falcon schokdempers, 33” wielen, Power Core luchtfilter voor extra vermogen, rode interieur en exterieur accenten en volle bak extra led verlichting om de hele woestijn te verlichten. De eerste keer dat ik met een groep mee ging rijden, waren de opmerkingen dan ook in de richting: “nou met zo’n auto verwachten we wel het een en ander van je”. Ik haaste me te zeggen dat ik als beginner de verwachtingen graag naar beneden zou willen bijstellen.

Die eerste keer was met een groep van zo’n 15 auto’s onder de vlag van “een sunday afternoon family trip”. Ook geschikt voor beginners werd mij verzekerd dus als eerste ervaring een prima activiteit. Ik heb de Jeep echter pas twee weken dus letterlijk alles wordt nieuw.

We spreken om 14:00 af in de Al Faqa desert ietwat ten oosten van Dubai. Na de voorbereidende werkzaamheden te hebben afgewerkt kunnen we van start. Bandenspanning naar 0,7 bar brengen, ABS en Traction Control uitschakelen en je 4×4 inschakelen.

Een vreemd en spannend gevoel om met je eigen auto over het rulle zand te gaan rijden. Een klein beetje driftend schuiven we tussen de duinen door. Als de woestijn wat grilliger wordt komen de heuvels en hellingen waar we recht overheen gaan. Een bijzondere gewaarwording als je een heuvel oprijd en je de blauwe hemel ziet maar niet de diepte waar je twee seconde later mee wordt geconfronteerd. Pas dan zie je wat er zich achter de heuvel bevindt. Soms glooiend naar beneden, soms steil, afremmend op de motor met de voet op de rem. Niet iedereen had de techniek van het klimmen onder de knie en kwamen vast te zitten op de top van de duin. Ikzelf had ook een probleem toen ik achter mijn voorganger de heuvel op- en overging en ik op de top zag dat hij na de afdaling in een los zand gedeelte vast zat omdat dit weer iets omhoog ging. Door mijn onervarendheid remde ik iets te vroeg en zat met mijn bodem vast op de top en de wielen malend in het zand. Ik had de auto iets door moeten laten lopen dat ik net na de top tot stilstand zou komen. Nu moest ik zorgen dat ik de auto weer uit het zand krijg. Met aanwijzingen van de ervaren jongens lukte het om de auto in 4×4 Lowgear achteruit in beweging te krijgen om zodoende een tweede poging te wagen de heuvel te bedwingen toen mijn voorganger zijn weg ook weer kon voortzetten. Ik zou nog twee keer vast komen te zitten, een keer omdat ik vergeten was de ABS en Traction Control uit te zetten waardoor de auto allemaal intelligente dingen ging doen die je in het zand juist niet wil hebben. Nu kon ik er zelfstandig uitkomen dus al veel geleerd vandaag.

Mijn tweede ervaring in de woestijn was een week later toen ik een 1:1 cursus van een ervaren Marschal zou krijgen die mij de basis technieken zou gaan bijbrengen. Hiermee zou ik met meer zelfvertrouwen een volgend avontuur  kunnen gaan doen. Eerst hebben we mijn Jeep technisch besproken. De banden, de uitrusting zoals sleepkabel, schep, nooduitrusting, compressor om je banden weer op te pompen als je weer de weg op gaat etc. Over het nut van de luchtfilter heeft hij zijn twijfels en de banden zou hij zelf anders gekozen hebben. Deze banden zijn zeer geschikt voor zwaar terrein in de rotsen en rivieren maar minder voor het zand.

Vervolgens zetten we koers richting de woestijn om rustig te beginnen. Na een paar minuten ziet hij dat ik niet een volledige beginner ben en gaan we wat uitdagender terrein opzoeken. Gaudav, mijn instructeur, rijdt in zijn Mitsubishi Pajero voorop en ik volg. Met mobiele radio’s houden we contact met elkaar. Op een stuk waar de duinen wat hoger en dichter op elkaar liggen, rijdt Gaudav zich vast. Eerst probeert hij zich met korte gas geef momenten in combinatie met heftige stuur bewegingen los te krijgen. Als dat niet lukt probeert hij de wieg methode, afwisselend voor- en achteruit je proberen je er uit te wiegen. Als dat ook niet lukt stappen we uit en gebruikt hij deze situatie om de 3e stage bij vastzitten uit te leggen: graven….

We pakken de schep en Gaudav vraagt hoe ik zou graven. “Nou ik zou hetzelfde doen alsof ik in de tuin zou graven”. “Nou begin maar”, zegt Gaudav”. Als ik drie scheppen zand bij het linker voorwiel heb weggehaald, zegt Gaudav om te stoppen. Nu is het ongeveer 30 graden wat in deze streken niet erg heet is. Gaudav zegt “Als het hoog zomer is (boven de 40 graden dus) ben je binnen 5 minuten uitgeteld”. Hij leert me om op de knieen te gaan zitten en de schep recht in het zand te zetten, te kantelen en het zand naar je toe te trekken. Dit gaat inderdaad een stuk makkelijker dan staand de schep in het zad te drukken en het gewicht van de schep en het zand met gebogen rug op te tillen en weg te gooien.

Op dezelfde plek stelt Gaudav voor om mijn auto op dezelfde plek vast te rijden. Ik manouvreer mezelf in de kuil waar hij vast zat. Ik doe mijn best maar krijg mijn Jeep niet vast. Na enkele minuten stoppen we de pogingen en kan ik het niet nalaten hem nog te herinneren aan het feit dat mijn banden misschien toch niet zo slecht zijn. Na een zuur lachje van Gaudav zetten we ons avontuur voort. 

Onderweg komen we nog een wilde woestijn gazelle tegen en kamelen die ongestoord hun weg vervolgen als wij langsrazen. 

De vierde stage van vastzitten komt als graven niet helpt, dan wordt het slepen. Om dit te oefenen graaft Gaudav zeg expres vast zodat ik hem met een kinetic cable er uit kan trekken. 

Onderweg stoppen we en stappen we uit om gewoon eens over de woestijn te praten. Hoe onstaan de duinen, wat is de harde kant van een duin en wat de zachte? Wat zijn de lijnen die je kunt rijden in het zand. Kortom, een super interessante ochtend in de Al Faqa woestijn.

Enkele dagen later rijden Monique en ik naar Gost City, een verlaten dorpje in de woestijn. Als we in het plaatsje aankomen zie ik drie arabieren heftig naar me staan te zwaaien. Achter hun zie ik een dikke Nissan Patrol op de top van een heuvel vast staan. Ik loop eerst naar ze toe om de situatie in te schatten. De Nissan staat op de top van de heuvel stil en volledig vast. Ze zijn al een uur bezig om hem los te krijgen. Ik loop naar de auto om daar verder te kijken. Ze wilde tussen twee huizen door de heuvel op en af rijden. De twee verlaten huizen waren echter met een dikke betonnen muur met elkaar verbonden die net achter de heuvel stond. Hadden ze de heuvel wel kunnen nemen waren ze vol op die muur geknald. Als een ervaren pro trek ik de Patrol uit haar benarde positie en wordt deze Brabander door drie Arabieren bedankt met de tekst “Thank you Brother!”.

Aantal keer gelezen :127

BNa mijn aanzoek op 19 oktober vorig jaar, waar al onze kinderen bij waren, zijn we op 4 september j.l. getrouwd op een prachtige locatie in Den Bosch. Alle kids speelden tijdens deze trouwerij een belangrijke rol. Alle kleding op elkaar afgestemd en iedereen betrokken bij de dag die een van de mooiste van ons leven werd. Waarom zouden we de huwelijksreis dan ook niet met z’n allen doen? Waarom nemen we ze niet gewoon mee?

En dat is precieswat we nu aan het doen zijn. 14 dagen samen met de kids en aanhang naar Bonaire, met z’n elven. Als je een club van 11 man twee weken rondom de kerst tegelijk in een vliegtuig wil krijgen, is dat niet zomaar gedaan. Studie en werk zijn tenslotte onaangename onderbrekingen van een leven vol vakantie. Vandaar dat we in vier shifts op het vliegveld in Kralenberg, Bonaire aankomen. Na de eerste groep komt Kayleigh vanuit haar backpack vankantie uit Zuid Amerika vanaf Costa Rica aan. Daarna Sharifa die met Corona vertraging zat, gevolgd door Jessie en Nino die door school en werk pas later konden komen. Op kerstavond  zijn we compleet en kunnen we met z’n allen kerst gaan vieren. Een bont gezelschap van individuen en karakters die elkaar voldoende op de proef hebben gesteld op eerdere uitstapjes zodat succes verzekerd is.. Een groep mensen die elkaar niet perse hebben uitgekozen. Een samengesteld gezin is tenslotte het gevolg van twee mensen die verliefd worden en in ons geval na 12 jaar gaan trouwen. De leeftijden op dit moment van de kinderen tussen de 19 en 30 jaar maken het dat er ook aanhang bij komt. Een gevarieerd gezelschap dat opvallend goed met elkaar om gaat. Een doorsnee vriendengroep zou er jaloers op kunnen zijn. 

Op Bonaire wordt het je ook wel eenvoudig gemaakt. Met een azuur blauwe zee en een constante temperatuur van rond de 30 graden is het in dit duik- en snorkel paradijs ook wel heel moeilijk om chagerijnig te worden. In een prachtig kleinschalig resort hebben we 5 van de 13 beschikbare Cottages bezet en hebben dus net te weinig stemmen om de overige gasten er uit te gooien. Maar eigenlijk hoeft het niet want ondanks dat bijna alle huisjes bezet zijn zien we bijna niemand en lijkt het resort helemaal van ons te zijn.

Snorkelen rondom Bonaire is wel de hoofdactiviteit van de meeste vakantiegangers hier, ook voor ons. Toch zijn er genoeg mooie zandstrandjes en baaien om de vitamine D uit de zon tot ons te nemen. Voor mezelf had ik als doelstelling gesteld dat de vakantie helemaal zou zijn geslaagd als ik een schildpad zou spotten tijdens het snorkelen. Na ruim een week vakantie heb ik er al drie mogen aanschouwen op aanraak afstand. Adembenemend mooi om te zien.

We crossen met twee 4×4 auto’s het hele eiland rond naar verschillende strandjes, snorkelplekken en bezienswaardigheden. We koken, bbq’en en gaan uit eten, heerlijk.

En dan komt de laatste dag van 14 dagen in het tropisch paradijs. De laatste dag die nog een volle dag is want we vliegen pas on 22:00 ‘s-avonds. Als ik de koffer inpak, speelt de afgelopen 14 dagen als een tiktok filmpje voor me af. De rode zwembroek die ik de eerste dagen aan had toen we nog niet compleet waren, het blauwe blousje die ik aanhad toen we op kerstavond met z’n allen chique uit eten gingen naar BrassBoer. Alle items vertellen iets over de avonturen die we met elkaar hebben mogen beleven. Dankbaar dat we dit met de kinderen en hun aanhang hebben mogen beleven. Net voordat ik de koffer dicht wil ritsen doe ik er stiekem nog iets bij. Misschien mag het niet, misschien kan het zelfs niet, toch doe ik het. Ik stop er de liefde in voor dit eiland, de liefde voor mijn vrouw en mijn kinderen en ik neem het gewoon weer mee naar huis, samen met een klein beetje zon voor jullie thuis.

Aantal keer gelezen :155

Ik weet het nog aan de keukentafel. Daar is het voor mij begonnen. Aan de keukentafel waar ik voor het eerst diep in je blauwgroene ogen keek. Ik smolt voor je aandoenlijke manier van praten. Even was de wereld om mij heen niet aanwezig en was jij er alleen. In een van de weinige stiltes boog ik over de tafel naar je gezicht en gaf ik je een zoen. Zo maar, zonder na te denken en zonder voorbereiding of waarschuwing. Een kus die ons 13 jaar later, op 4 september 2021 naar de trouw locatie heeft geleid.

In die 13 jaar hebben we veel meegemaakt en gedaan. Vele geluksmomenten maar ook vele compromissen om ons samengesteld gezin met zes kinderen bij elkaar te houden. Zes puberende kinderen en twee ouders die verschillend tegen de manier van opvoeding aankijken. Ga er maar aan staan. En toch is het gelukt. We hebben met z’n allen een prachtig gezin opgebouwd. Zes prachtige kinderen en een verliefd stel dat geniet van elkaar, hun kinderen en het leven.

Ongeveer een jaar geleden ben ik op een knie gegaan omdat de drang om bij je te zijn is omgeslagen in een gevoel niet meer zonder je te kunnen, een drang om samen oud te worden. En dit gevoel wilde ik borgen, vastleggen, een upgrade van vriendin naar vrouw.

En Monique, ik kijk nog steeds aan de keukentafel in je blauw-groene ogen en je praat nog steeds aandoenlijk. Je zachte karakter, je gevoel voor humor en je zorgzame hart, ik wil het allemaal, tot de dood ons scheidt.

Aantal keer gelezen :51