populaire blogs:

  • Kayleigh

    Vandaag ben je jarig. Hoe is het mogelijk dat je jong volwassen bent geworden in zo'n korte tijd. Ik weet het nog goed hoe mooi je was toen je werd geboren. Nou ... [ Read More ]

    Kayleigh

  • Waar is het misgegaan?

    Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in ... [ Read More ]

    Waar is het misgegaan?

  • Bedankt

    Iedere ochtend staan we samen op. Iedere ochtend gaan we samen onder de douche en bereiden we ons voor op een dag die komen gaat. We ontbijten samen en lezen de ... [ Read More ]

    Bedankt

  • Jeffrey

    Wat een wonder als je je eerste kind verwelkomt in de grote boze wereld. Jeffrey was de reden dat we trouwden, hij was de belichaming van de vurige kinderwens ... [ Read More ]

    Jeffrey

  • Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

    Dit is het verhaal van Lizzy. Dit is het verhaal wat ik al enige tijd geleden heb geschreven en in de loop der tijd is uitgegroeid, het is het verhaal dat nu ... [ Read More ]

    Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

Ik weet wie de engel was

By:

Ieder jaar op 24 september wordt je extra herinnerd aan het tragisch overlijden in januari 2007 van mijn toenmalige vrouw Lizzy. 24 september was haar verjaardag en dit blijft ieder jaar weer een ankerpunt in mijn leven. Een dag die ik heb voorgenomen een dag te zijn om het leven te vieren, niet de dood. De mooie jaren te vieren die we wel met elkaar hebben gehad en niet te treuren om haar dood. Alhoewel niet makkelijk is het wel wat we moeten doen. Neem het leven niet als vanzelfsprekend want dat is het niet. Geniet van het leven en van elkaar want dat heeft de wereld nodig. Maak gebruik van je vrijheid maar misbruik het niet met geweld, dood en verderf. Het leven is al zo kort. 

Gisteren zat ik het nieuws te kijken en het ging weer over de geweldadige rellen in Den Haag. Relschoppers die teleurgesteld zijn in hun eigen leven en hun prestaties en de schuld daarvan afschuiven op minderheden. Relschoppers die te dom zijn om hun eigen kont af te vegen en de confrontatie zoeken met de politie en democratische instituties. 

Na het nieuws heb ik het concert van Direct in de kuip zitten kijken. Buiten het feit dat ik dit de beste band van Nederland vindt, is het een band die alleen maar praat in termen van respect en liefde voor elkaar. Het contrast met het nieuws item over de rellen kan niet groter zijn. 

Terwijl liefde en respect het enige is wat ons overeind houdt. Zelfs bij de gruwelijkheden die de Russen in Oekraine plegen denk ik dat diezelfde Russen ook van elkaar en van hun kinderen houden. Dan denk ik weer terug aan Lizzy. De belichaming van liefde en respect. Als er iemand was die het niet verdiende op 46-jarige leeftijd dood te gaan was zij het wel. 

Na haar dood is ze naar boven gegaan, daar geloofde ze in. In ieder geval dat er iets is daarboven. Of het op een prachtige wolk is of in de hemel dat weet ik niet. Toen Moniue en ik vier weken geleden een frontale botsing in Roemenie overleefde met relatief weinig letsel, hebben we geluk gehad. Een engeltje op onze schouder. Vandaag weet ik wie die engel was, vandaag weet ik het zeker. 

Aantal keer gelezen :138

Wat als je twee engelen hebt?

By:

Vandaag zijn Monique en ik precies vier jaar getrouwd. Een heerlijke vier jaar waarin we volop genieten van elkaar, onze kinderen en het leven.

Monique en ik waren afgelopen week met vrienden op tour door Roemenie met onze cabriolet. Een land vijf keer zo groot als Nederland maar met hetzelfde aantal inwoners. Dunbevolkt dus en genoeg ruimte voor de natuur. Een natuur die bestaat uit bossen, heuvels en bergen waar de beren nog vrij in de natuur leven. 

Het zou een 6 daagse tour gaan worden te beginnen in de plaats Sibiu met iedere dag een stop bij een ander Hotel. Op die manier kun je een mooie afstand overbruggen en in een korte tijd toch veel van dit mooie land zien.

Ik heb mijn BMW i8 cabriolet bijna 5 jaar geleden gekocht en nadat ik 4 jaar geleden met Monique ben getrouwd is de plaats van beste vriendin vrijgekomen zodat mijn cabrio sindsdien mijn beste vriendin is geworden. Als we zin hebben en het is mooi weer, gaan we er op uit. Met z’n tweetjes vaak maar ook vaak met gelijkgezinden waar we dagtours mee maken of buitenlandse trips. We hebben prachtige tours gedaan in Oostenrijk, de Vogezen, Italie, Slovenie, Belgie, Duitsland en Schotland. Deze keer dus Roemenie. 

Als we de eerste dag, 25 augustus, van de tour op weg gaan, rijden we door mooie dorpjes en landwegen. Rijden over heuvels en door bergen en komen we op de Transalpine route uit. Een prachtige bergroute door de mooie natuur. Tientallen bochten achter elkaar wat heerlijk rijden is. Een van die tientallen buigt af naar rechts en als we in de bocht zitten zie ik een tegenligger te dicht bij mij en botsen we met piepende remmen frontaal tegen elkaar aan.  Het is dan ongeveer 17:00 uur. Een enorme knal als mijn linker neus zich vol in zijn linker neus boort. Na de enorme doffe knal maken we een 180 graden spin en komen tot stilstand. Een oorverdovende stilte als Monique en ik kreunend vastgesnoerd in onze riemen zitten en het glas en de airbags voor onze neus voorbij vliegen. En die riemen zitten echt vast kan ik je melden. De explosies van de airbags verspreiden een rook in de auto waardoor mijn eerste reactie is om zo snel mogelijk de auto te verlaten. Een snijdende pijn op mijn borst maken het dat ik bijna niet kan ademen maar mijn gevoel zegt dat ik er uit moet. Ik klik mijn riem los, open de deur en laat me op mijn rug de auto uitglijden. Ik leg mij plat op mijn rug op het koude asfalt omdat ik niet meer kan dan dat. 

Achter mij reden autos van onze vrienden die allen tot stilstand zijn gekomen. Ik hoor steeds meer stemmen als ik het beetje zuurstof wat ik weet te inhaleren naar binnen zuig. Ik besef wat er is gebeurd en als er iemand naast me komt zitten om te vragen hoe het gaat wil ik weten hoe het met Monique gaat. “Monique zit nog in de auto maar ze is met iemand aan het praten, zegt ze”. 

Dan begint er zich een medisch schouwspel om mij heen te ontstaan. Mensen die praten, schreeuwen, mij aanspreken en rondlopen. Ik ben aanspreekbaar en zeg dat ik alleen hevige pijn op mijn borst heb en moeilijk kan ademen. Inmiddels heeft zich een Roemeense arts bij mij gevoegd die in een van de autos voor of achter ons reed. Hij stelt wat vragen en doet wat onderzoekjes. Het zal 1,5 uur geduurd hebben vooraleer de ambulance er was en ik rillend van de kou op een nog koudere ijzere plank wordt gelegd om in de ambulance te komen. Ik had wel zo’n koude folie om mij heen en dekens, maar toen de ambulance er was werd dat allemaal verwijderd om mijn vitale functies te checken. De brandweer was de hele tijd bij Monique en de tegenligger om die zo veilig mogelijk uit de auto te tillen met een nekkraag en een speciale tilzak. 

De ambulance zou ruim een uur nodig hebben om Monique en mij in het ziekenhuis te krijgen. De tegenligger die ook met twee mensen in de auto zat zou hetzelfde ervaren neem ik aan. Er zijn in ieder geval vier ambulances onderweg om iedereen weg te brengen. 

In het ziekenhuis constateren ze na CT scans, bloedonderzoek en rontgenfoto’s dat Monique haar borstbeen en twee ribben heeft gebroken en een verstuikte enkel heeft. Ik heb alleen mijn borstbeen gebroken. Onze longen of andere interne organen zijn niet beschadigd. De tegenligger zou een schouder hebben gebroken en de andere zijn bekken.

Het zal 23:30 zijn geweest als de behandelende arts met ons klaar is en we de opdracht krijgen drie dagen in het ziekenhuis te blijven. Er zal niet worden geopereerd en we worden naar een kamer gebracht waar we gelukkig samen mogen verblijven. 

En daar lig je dan naast elkaar. Pas dan kunnen we een beetje tot rust komen en met elkaar praten. Van 17:00 tot 23:30 hebben we op een harde plank met een nekkraag in onzekerheid gelegen. Die nacht praten we wat maar de meeste tijd zijn we stil en liggen we wakker. De film speelt zich opnieuw af, iedere keer opnieuw. Ik schreeuw “Neeee”, piepende remmen, een doffe klap, paniek en pijn. Iedere keer opnieuw.

Als we na drie dagen het ziekenhuis verlaten is er van alles geregeld met de verzekeringen. Mijn vriendin is waarschijnlijk total-loss verwacht ik. We hebben nog niet eens 1 dag van de vakantie kunnen afmaken en we willen zo snel mogelijk naar huis. De autoverzekering zorgt dat de auto terugkomt naar Nederland en onze reisverzekering bekommert zich om onze repatriering. Als ik in het vliegtuig terug naar Nederland zit en het allemaal is ingedaald ga je nog eens nadenken. En tijdens het schrijven van deze blog, is het zeer duidelijk dat we geluk hebben gehad. We hebben een zwaar ongeluk gehad en dit overleefd. Inmiddels weten we dat in deze bocht meerdere ongelukken zijn gebeurd, ook met dodelijke afloop. Dus we hebben geluk gehad. 

Het blijkt dat ik gezegend ben met twee engelen, eentje in mijn bed en de ander op mijn schouder… 

Aantal keer gelezen :372

Oma Lizzy

By:

Een dag om te herinneren, een dag om het leven te vieren. De verjaardag van Lizzy die ons bijna 18 jaar geleden in 2007 al weer is ontvallen. 

Een dag die zich in een bijzonder moment in de tijd bevindt. Vorig weekend waren we op de verjaardag bij ons nichtje Jessie, dochter van de broer van Lizzy, uit Ede die 19 jaar werd. Lizzy was aanwezig bij de geboorte van Jessie. Dat was altijd een grote wens van Lizzy. Aanwezig zijn bij een geboorte van een bekende. Zelf drie kinderen ter wereld gebracht maar dan ben je niet in de positie om daar echt van te genieten. Daarom wilde ze dolgraag een keer bij de bevalling van iemand anders aanwezig zijn. Dolgelukkig was ze toen ze dit mee mocht maken. De mooiste foto’s van Lizzy zijn dan ook gemaakt toen ze de pasgeboren Jessie in haar arm hield. Het geluk spat er van af alsof het haar eigen kind was.

Anno 2025 zitten we in een heel andere situatie. Omdat mijn oudste zoon Jeffrey met zijn vrouw Sharifa en 15 maanden oude dochter Nova weer tijdelijk bij ons thuis woont, zijn we weer terug in de luierperiode hebben we korte nachten en is de privacy tot het nulpunt gedaald. De reden dat het prille gezinnetje weer bij ons woont is simpel. Hun pas aangeschafte nieuwbouwhuis in Breda heeft een jaar nodig om te bouwen, dus om dubbele lasten te ontlopen kwam de vraag of ze tijdelijk bij ons konden wonen. Wat iets minder serieus bedoeld was door Jeffrey nam na onze naieve enthousiaste reactie: “Ja natuurlijk, leuk!”, de beslissing de regie over en waren we binnen een week aan het plannen hoe en wat. Hoe leuk is het ook dat je ons kleinkind, zo lang, zo dichtbij ons kunt hebben in ons huis. Hoe leuk is het om je zoon met zijn vrouw weer dichtbij te hebben.

Als ik tijdens het schrijven van deze Blog terugkijk op de afgelopen twee maanden dat ze in huis wonen, wordt het tijd voor een evaluatie. Tenslotte blijven ze tot half volgend jaar bij ons. Ons huis is groot genoeg om met een tweede gezin te leven zonder continue op elkaars lip te zitten. Dat is ook zo gebleken, iedereen heeft zijn favouriete plek in het huis gevonden voor werk, ontspanning en rust. We eten zoveel mogelijk samen wat gezellig is, zeker als de kleine op dat moment op bed ligt. De kleine Nova heeft haar draai in huis en met ons ook wel gevonden. Ze is op haar gemak en slaapt de meeste nachten redelijk goed door. Altijd wel vroeg wakker dus ons dagritme is zeker vervroegd in vergelijking met de periode hiervoor. Nova heeft veel aandacht nodig want alleen spelen doet ze liever niet. Dit is redelijk belastend voor iedereen die is aangesteld voor het oppassen. Papa op pappadag, mama op mammadag, de opvang twee dagen in de week en opa en oma op de oppasdag. Wij hebben geen vaste oppasdag omdat we dit niet wilde en ook veel weg zijn. Naast belastend is het natuurlijk vooral leuk. Het supergezellig met elkaar en we lachen veel. Een heerlijk kind met de wil van haar moeder, de rust van haar vader, de humor van opa, de liefde van oma Monique en het neusje van oma Lizzy.

En zo leeft Lizzy niet alleen door in de harten van allen die haar lief hebben gehad, niet alleen door in de mensen die een donor orgaan van Lizzy hebben mogen ontvangen, maar ook in het mooiste waarin een mens kan doorleven, een eigen kleinkind die Lizzy zo dolgraag in haar armen had willen houden.

Aantal keer gelezen :204

Kayleigh

By:

Vandaag ben je jarig. Hoe is het mogelijk dat je jong volwassen bent geworden in zo’n korte tijd. Ik weet het nog goed hoe mooi je was toen je werd geboren. Nou ja dat lieg ik, je zag er natuurlijk niet uit met dat bloed en slijm over je kleine lijfje. Maar goed, Lizzy vond je prachtig, dus ik ook dan maar. Ik weet nog precies hoe je ons als dank drie maanden lang hebt wakker gehouden met je constante gekrijs en gejank. [Lees meer…]

Aantal keer gelezen :1772

De cirkel van het leven

By:

Als je een paar jaartjes wijzer wordt zoals ik, verandert de wereld om je heen. Je maakt je wat minder druk om de kleine zaken om je heen door te relatieveren. Je kijkt af en toe met verbazing naar bepaalde ontwikkelingen in de maatschappij en je leert dat er naast een hij en een zij ook een het bestaat. 

Samen met Monique zijn we gezegend met 6 prachtige kinderen die hun plek in de maatschappij aan het vullen zijn. Sinds vorige maand zijn alle kinderen officieel het huis uit. Fijn om te zien dat iedereen gezond is en een positieve bijdrage aan diezelfde maatschappij aan het leveren is. Twee van de zes kinderen studeren nog, de rest is lekker aan het werk. Vijf van de zes hebben inmiddels ook een stabiele relatie en sinds 1 jaar zijn we Opa en Oma geworden. Hoe gezegend kun je zijn.

Zelf hebben we deze ontwikkeling natuurlijk ook doorgemaakt. Ik weet nog de struggel van mijn pubertijd, het studeren, mijn eerste vriendinnetje, de relatie die leidt tot het huwelijk en de geboorte van mijn kinderen. Ik weet nog de vakanties met de caravan naar Spanje ieder jaar en de weekendjes weg met de kinderen naar Centerparcs.

Toen Jeffrey (mijn oudste zoon), mij vorige week vertelde dat hij met zijn vriendin en kindje, samen met zijn broer Kenny, zijn vriendin en de hond een weekendje weg gingen vroeg ik waar ze naar toe gingen: 

“We gaan een weekje met z’n allen naar Centerparcs” zegt Jeffrey. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. De cirkel van het leven is rond.

Aantal keer gelezen :152

Met de Camper door Amerika

By:

Bij velen op de bucketlist, bij Monique en ik zeker ook, met de camper door Amerika reizen. We hebben een wat bijzondere reis geboekt, niet een georganiseerde tour maar we gaan naar de fabriek van Bear RV in Chicago. Bear RV is een wereldspeler in de productie van campers. RV staat voor Recreational Vehicle. Ieder jaar gaan er vanuit deze fabriek in Chicago een aantal nieuwe campers naar de verhuurbedrijven van Bear RV in Las Vegas, San Francisco en Los Angeles. Om deze nieuwe campers naar hun nieuwe bestemming te brengen, zoeken ze mensen om de relocation en het testrijden voor hun rekening te nemen. Wij zijn de beroerdste niet dus wij melden ons aan en gaan op weg naar het land van onbegrenste mogelijkheden om een nieuwe camper naar Los Angeles te brengen. We nemen daar 25 dagen de tijd voor dus we kunnen er een leuke vakantie van maken.

We moeten zelf onze route bepalen en in eerste instantie lijkt ons route 66 een leuke en mooie route. Route 66 is de historisch eerste weg van Oost naar West Amerika. Als je de weg zoveel mogelijk oorspronkelijk volgt heb je ongeveer 4500 km nodig. Wij willen maximaal 3500 km gaan rijden dus ik ga aan de slag de route in te korten. Nadeel van deze route is dat vooral in het begin je vrij Noordelijk blijft en met temperaturen rond het vriespunt in Chicago op dit moment doet dit ons besluiten, drie dagen voor vertrek, de route helemaal om te gooien en zo snel mogelijk naar het zuiden te rijden via Indianapolis, Nasville en Memphis waar het lekker rond de 20 graden is. Met een camper wil je toch lekker zoveel mogelijk buiten in de natuur vertoeven.

Daarna blijven we lekker in het Zuiden om bij Phoenix omhoog te gaan naar Las Vegas om te eindigen in Los Angeles. Alleen de hoofdroute vastgelegd, verder laten we ons de komende 25 dagen leiden door het lot en ons eigen avontuur in dit land van onbegrenste mogelijkheden.

Aantal keer gelezen :23

Lapland dag 6

By:

LVandaag is de temperatuur dan ook echt gezakt naar -42 graden celsius. Zelfs hier in Noord Lapland is dit uitzonderlijk. Je merkt het aan veel dingen, de Finnen hier in het plaatsje Enontekio hebben het zelf ook erg koud. Onze douches zijn koud en de verwarming in het Hotel heeft moeite alles een beetje warm te houden. Loodgieterbedrijven hier maken overuren door bevroren leidingen en defecte verwarmingen. We zijn hier continue in het nieuws en ook de Nederlandse media hebben het  kouderecord van -42,1 graden hier opgepikt. 

Enorm jammer ook want we hadden vandaag een lange sneeuwscooter tocht door de bossen gepland naar een berghut om aldaar bij een haardvuur in een kota wat te Barbequeen. De rit geeft bijna garantie op het Noorderlicht en een onvergetelijke ervaring volgens de groep die gisteren nog wel is geweest. Onze rit is door de extreme koude dus afgelast helaas.

We zijn wel op pad geweest naar een winkeltje in de buurt die allerlei creatieve sieraden en snuisterijen maakt van rendiergewijen. Ook gaan we naar het nabij gelegen visitorscentrum wat een museum huisvest en een film toont van het Pallas-Yllästunturi National Park waar we tegenaan liggen. Ze serveren nog een lekkere lunch dus we hebben ons prima vermaakt.

Je kent misschien wel de tiktok filmpjes waar men op een extreem koude plaats een kop water de lucht in gooit dat bij het neerkomen in sneeuw verandert. Bij -42 graden lijkt ons dit experiment wel de moeite waard om uit te proberen. Je dient kokend water te gebruiken omdat dit zuiverder is dan koud water en bovendien geen luchtbelletjes bevat die een isolerend effect op het water hebben. We gooien het water in de lucht en inderdaad verandert het water direct in sneeuw dat zich als vuurwerk in slierten naar beneden beweegt. 

Het zal waarschijnlijk onze laatste activiteit zijn in dit Noordpool gebied. We zitten boven de poolcircel dus het is echt Noordpool. We maken extreme weeromstandigheden mee in een gebied waar overal een halve meter sneeuw ligt. In een gebied waar meer rendieren leven dan mensen, een gebied waar de Sami bevolking de oorspronkelijke bewoners zijn en zich altijd als rendier herders hebben bezig gehouden. Een gebied van vriendelijke mensen en prachtige natuur van bossen, heuvels en meren. Een gebied wat altijd in onze herinnering zal blijven hangen door de adembenemende zons op- en ondergangen en de nachtelijke Aurora Borealis oftewel het Noorderlicht.

Aantal keer gelezen :3

Finland dag 5

By:

FGisteren avond na een bleek noorderlicht en een biertje, zijn we een beetje op tijd naar bed gegaan. Veel is er ‘s-avonds hier niet te doen namelijk. Spelletjes spelen zou kunnen maar dat doen we niet veel. Vandaag weer een lange en koude dag op het programma. De temperaturen gaan de komende dagen drastisch naar beneden. We vonden -20 graden al extreem maar vandaag zitten we al op -30 graden en de verwachting is dat we de komende twee dagen onder de -40 gaan uitkomen. Je merkt het ook wel want met blote handen in de buitenlucht voelt alsof er een aanslag op je handen wordt gepleegd. Alsof ze worden aangevallen door een bijtende stof. De oplossing is om in beweging te blijven en veel lagen kleding over elkaar heen aan te trekken. Om een idee te krijgen wat ik vandaag ga aantrekken als we naar de rendierenfarm gaan:

  • Vier paar sokken en sneeuwschoenen
  • Een thermo lange broek, een spijkerbroek, een skibroek en een sneeuwpak
  • Een thermohemd, warme trui, winterjas en dat sneeuwpak
  • Een bivakmuts, das en muts
  • Onderhandschoenen, gewone handschoenen en speciale Finland handschoenen

Monique is een superkoudkleum dus die heeft van alles nog een laag aan plus nog wat warmtezakjes en zolen.

Maar goed, de rendierenfarm vandaag dus. In Lapland leven meer rendieren dan mensen 200.000 tov 185.000. In het Noorden waar wij zitten is de verhouding nog extremer, 3.000 tov 30.000. In Lapland zijn alle rendieren van mensen. Ze leven wel in het wild, maar zijn altijd van een eigenaar. Bij een van die eigenaren zijn we vandaag op bezoek. Deze van oorspong Sami familie, de Sami zijn de oorspronkelijke bewoners van Lapland, heeft rond de 2500 rendieren in beheer in een gebied van 70km x 40km. De kuddes dwalen hierbinnen rond en worden door een tiental herders in de gaten gehouden. Deze familie leeft van de verkoop van rendierenvlees, dat is hun belangrijkste bron van inkomsten. Daarnaast van toerisme en de verkoop van rendier attributen. 

We mogen de rendieren die bij de boerderij zitten voeren en aaien, om later die ochtend tijdens lunch een van hun broertjes of zusjes in de rendierensoep tegen te komen. Het is een vreemde wereld waar we in leven en daar maken we dankbaar gebruik van.

Tijdens de lunch in de karakteristieke  kotta met open haardvuur, vertellen de zusjes uitgebreid en enthousiast over de Sami mensen en hun gewoontes. Af en toe heerlijk onhandig buitelen ze met goedbedoeld engels over elkaar heen en nemen ons mee in hun wereld en gebruiken. We genieten van hun verhalen en kopen uiteindelijk een rendierenvel na een pittige onderhandeling wat me maar twee tientjes heeft opgeleverd. Leuke zusjes maar keihard in de onderhandeling.

Aantal keer gelezen :2

Finland dag 4

By:

Een nieuwe dag om herinneringen te maken. Na een lekker ontbijt worden we om 10:00 uur door de bus opgehaald om een bezoek te brengen aan de Hetta Husky farm. Een boerderij waar zo’n kleine 200 husky’s worden gehouden. Het is een combinatie van een opvanghuis voor verlaten of verwaarloosde dieren en afvallers van andere husky farms die meer prestatie gericht zijn met het racen met sleeen. De dieren worden goed behandeld en zitten in ruime hokken of buiten met hun eigen hok. 

Na een kleine rondleiding worden we met een kopje warme bessensap in de knusse ronde, tipi-achtige boshut met hardvuur, bijgepraat over de farm en over husky’s. Ze hebben hier geen Siberische Husky’s (die fluffy honden met groen ogen), maar Alaskische Husky’s. Deze zijn wat minder mooi kwa uiterlijk maar superlieve beesten en zeker zo sterk. Hondenliefhebbers kunnen hier hun lol op want de 200 dieren zitten verspreid in grote en kleine hokken en iedereen mag ze aaien. Ze zijn erg aanhankleijk en als ze mensen zien, zeer luidruchtig. Ze janken en huilen, een heerlijk concert van de natuur!

We gaan ook met de husky slee mee, maar wat ik niet wist is dat we een eigen slee met 6 honden mogen besturen! In twee groepen van 10 sleeen maken we een prachtige tocht over het meer en door de bossen! Supergaaf om te doen en mee te maken!

Later in de middag brengen we nog een bezoek aan een sneeuwkasteel in Harry Potter thema. Ietwat tegenvallend maar leuk genoeg om blij te zijn dat we het hebben gedaan. Ze bouwen het kasteel geheel van sneeuw, nou ja kasteel, een grote ruimte met drie kamers, ieder jaar met een thema. Na een kort bezoek met weer die warme bessensap die je strot begint uit te komen, worden we In de slee achter een sneeuwscooter weer netjes bij ons kasteel afgeleverd, waarna we de avond in gaan om op te warmen en de mooie ervaringen te verwerken. 

Aantal keer gelezen :1

Finland dag 3

By:

Oud en nieuw gevierd in het restaurant van het Hotel. Bij navraag of er ergens in het dorp iets gevierd wordt wat lijkt op een eindejaarsfeestje werd verbaast gereageerd: “ons hotel is de grootste locatie voor zoiets, maar wij doen niets”. Maar de bar gaat hier om 22:30 dicht…. Later op de dag verschijnt er toch een melding dat de bar tot 00:30 open blijft dus we kunnen in ieder geval oud en nieuw een beetje vieren.

Lisa heeft een Noorderlicht app geinstalleerd zodat we in de gaten kunnen houden hoe groot de kans is om vanuit onze locatie het Noorderlicht te zien. De kans is op oudjaarsnacht redelijk aanwezig, we zitten op het randje. Rond 21:00 is de kans het groots, dus we gaan rond 21:30 toch maar even naar buiten. Je wil het toch niet missen he? De app laat de kansberekening weer iets zakken en we gaan een uurtje later ietwat teleurgesteld naar binnen.

Vandaag is het 1 januari, nieuwjaarsdag en er worden twee zeer heldere dag voorspeld met wel temperaturen naar -35 graden zakkend. Dit maakt de kans op het Noorderlicht weer wat groter. We zijn dan ook gepast enthousiast dat we de komende dagen het Noorderlicht gaan zien.

We zetten nieuwjaarsdag voort met een stevige sneeuw wandeling op sneeuwschoenen. We krijgen sneeuwschoenen, van die korte ski’s met grote tanden, en gaan een heuvel beklimmen door een sprookjesachtige bosomgeving met prachtige vergezichten. Een koude (-29 graden) maar prachtige wandeling.

‘S-avonds tijdens het avondeten komt een vrouw luidkeels binnenlopen “het noorderlicht, het noorderlicht!”. Iedereen stuift van zijn tafel weg naar buiten. Wel eerst langs de hotelkamer want -30 graden overleef je niet in je gewone kloffie. Op het meer waar ons Hotel aan ligt ontvouwt het magische schouwspel zich boven ons. Een wonderlijke aanblik waarvan de kleuren op de foto’s feller zijn dan in het echt moet ik toegeven.

Aantal keer gelezen :1