populaire blogs:

  • Waar is het misgegaan?

    Het is 5 oktober en halverwege de middag als ik in de warme nazomerzon door het Belgische achterland rijd. De laagstaande zon prikt gemeen onder de zonneklep in ... [ Read More ]

    Waar is het misgegaan?

  • Kayleigh

    Vandaag ben je jarig. Hoe is het mogelijk dat je zo'n grote meid bent geworden in zo'n korte tijd. Ik weet het nog goed hoe mooi je was toen je werd geboren. ... [ Read More ]

    Kayleigh

  • Bedankt

    Iedere ochtend staan we samen op. Iedere ochtend gaan we samen onder de douche en bereiden we ons voor op een dag die komen gaat. We ontbijten samen en lezen de ... [ Read More ]

    Bedankt

  • Jeffrey

    Wat een wonder als je je eerste kind verwelkomt in de grote boze wereld. Jeffrey was de reden dat we trouwden, hij was de belichaming van de vurige kinderwens ... [ Read More ]

    Jeffrey

  • Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

    Dit is het verhaal van Lizzy. Dit is het verhaal wat ik al enige tijd geleden heb geschreven en in de loop der tijd is uitgegroeid, het is het verhaal dat nu ... [ Read More ]

    Als de dood voor de deur staat. Hoofdstuk 1

En dan word je bijna 60

By:

Hoe vaak zeggen we niet tegen elkaar: “Wat gaat de tijd toch snel he?”. Ook ik ben schuldig aan deze uitspraak, maar het is altijd maar een zinnetje geweest, een stukje tekst zonder consequenties. Totdat ik besef dat mijn volgende verjaardag over een paar dagen mij naar het rijk der zestigers zal verbannen. Het rijk der senioren, bejaarden en overtolligen. Ja dit klinkt heftig, ik weet het, maar zo voelt het wel. Toen ik 30, 40 en 50 werd had ik dat gevoel niet en omarmde ik de leeftijd als vriend. Als een volgende stap naar meer charisma, meer ervaring en minder druk om je te bewijzen.

Nu dit gevoel zo sterk is en ik moeite heb de leeftijd te accepteren ben ik maar eens de wetenschap ingedoken. De eerste aanblik stemt mij niet gerust. Op de vraag “Wat ben je als 60 plusser?” op Google krijg ik antwoorden op sites over wat je best kunt eten als 60 plusser, speciale trainingstips, extra coronaprik en transitievergoedingen bij ontslag. Ook heb ik straks 60 plus korting van de NS, omg. Ik behoor dus tot een groep mensen die, na een heel leven zelfstandig actief te zijn geweest, in een keer niet meer voor zichzelf kan zorgen en financiele ondersteuning en speciale aandacht nodig heeft.

Op de vraag wanneer je tot een jongere behoort en wanneer tot een oudere, lopen de meningen nogal uiteen op Internet. Opvallend hierbij is dat vrouwen een oudere pas zo zien als ze midden zestig zijn en mannen doen dit al als ze zestig zijn. Voor vrouwen ben ik dus nog een jonge god dus dat is positief.

Verder onderzoek leert mij dat een senior iemand is die de pensioen gerechtige leeftijd heeft, 67 jaar dus en bejaarden worden zo genoemd wanneer ze tussen de 70 en 80 zijn. Mooi, dat geeft me nog wat tijd om te genieten van het leven.

Nou tot zover de wetenschap. Maar mijn gevoel dan? Het gevoel van oud zijn. Ik wordt over een paar maanden opa, wat het gevoel alleen maar erger maakt. 

Toen ik 50 werd, heb ik voor mijn verjaardag van mijn schatjes van kinderen een wandelstok gekregen. Ik ben al plaats aan het maken voor de rollator…..

Het mag als algemeen bekend worden beschouwd dat mannen nooit volwassen worden. Wat misschien minder bekend is, is dat wij mannen hier trots op zijn. Na je 23 levensjaar ga je als man niet wezenlijk anders naar het leven kijken. Deze geestelijke verjongingskuur waar menig vrouw jaloers op is, houdt ons op de been. Ik heb dan ook besloten mijn onvolwassenheid op te waarderen naar een hoger niveau en de ontkenningsfase te introduceren. Zo, dat voelt al een stuk beter.

Aantal keer gelezen :171

Brabander in de woestijn

By:

Omdat we ons leven ook in Dubai leven, ontkom ik niet de woestijn te gaan verkennen. Als toerist ben ik wel met een quad en buggy de woestijn in geweest. Ook wel eens met mensen meegereden.

Nu wordt het iets anders als ik het met m’n eigen auto ga doen. Ik heb van vrienden, die van Dubai naar Curacao verhuizen, hun auto overgekocht. Een beest van een Jeep Wrangler Sport vol met opties om het rijden in de woestijn leuker te maken. Falcon schokdempers, 33” wielen, Power Core luchtfilter voor extra vermogen, rode interieur en exterieur accenten en volle bak extra led verlichting om de hele woestijn te verlichten. De eerste keer dat ik met een groep mee ging rijden, waren de opmerkingen dan ook in de richting: “nou met zo’n auto verwachten we wel het een en ander van je”. Ik haaste me te zeggen dat ik als beginner de verwachtingen graag naar beneden zou willen bijstellen.

Die eerste keer was met een groep van zo’n 15 auto’s onder de vlag van “een sunday afternoon family trip”. Ook geschikt voor beginners werd mij verzekerd dus als eerste ervaring een prima activiteit. Ik heb de Jeep echter pas twee weken dus letterlijk alles wordt nieuw.

We spreken om 14:00 af in de Al Faqa desert ietwat ten oosten van Dubai. Na de voorbereidende werkzaamheden te hebben afgewerkt kunnen we van start. Bandenspanning naar 0,7 bar brengen, ABS en Traction Control uitschakelen en je 4×4 inschakelen.

Een vreemd en spannend gevoel om met je eigen auto over het rulle zand te gaan rijden. Een klein beetje driftend schuiven we tussen de duinen door. Als de woestijn wat grilliger wordt komen de heuvels en hellingen waar we recht overheen gaan. Een bijzondere gewaarwording als je een heuvel oprijd en je de blauwe hemel ziet maar niet de diepte waar je twee seconde later mee wordt geconfronteerd. Pas dan zie je wat er zich achter de heuvel bevindt. Soms glooiend naar beneden, soms steil, afremmend op de motor met de voet op de rem. Niet iedereen had de techniek van het klimmen onder de knie en kwamen vast te zitten op de top van de duin. Ikzelf had ook een probleem toen ik achter mijn voorganger de heuvel op- en overging en ik op de top zag dat hij na de afdaling in een los zand gedeelte vast zat omdat dit weer iets omhoog ging. Door mijn onervarendheid remde ik iets te vroeg en zat met mijn bodem vast op de top en de wielen malend in het zand. Ik had de auto iets door moeten laten lopen dat ik net na de top tot stilstand zou komen. Nu moest ik zorgen dat ik de auto weer uit het zand krijg. Met aanwijzingen van de ervaren jongens lukte het om de auto in 4×4 Lowgear achteruit in beweging te krijgen om zodoende een tweede poging te wagen de heuvel te bedwingen toen mijn voorganger zijn weg ook weer kon voortzetten. Ik zou nog twee keer vast komen te zitten, een keer omdat ik vergeten was de ABS en Traction Control uit te zetten waardoor de auto allemaal intelligente dingen ging doen die je in het zand juist niet wil hebben. Nu kon ik er zelfstandig uitkomen dus al veel geleerd vandaag.

Mijn tweede ervaring in de woestijn was een week later toen ik een 1:1 cursus van een ervaren Marschal zou krijgen die mij de basis technieken zou gaan bijbrengen. Hiermee zou ik met meer zelfvertrouwen een volgend avontuur  kunnen gaan doen. Eerst hebben we mijn Jeep technisch besproken. De banden, de uitrusting zoals sleepkabel, schep, nooduitrusting, compressor om je banden weer op te pompen als je weer de weg op gaat etc. Over het nut van de luchtfilter heeft hij zijn twijfels en de banden zou hij zelf anders gekozen hebben. Deze banden zijn zeer geschikt voor zwaar terrein in de rotsen en rivieren maar minder voor het zand.

Vervolgens zetten we koers richting de woestijn om rustig te beginnen. Na een paar minuten ziet hij dat ik niet een volledige beginner ben en gaan we wat uitdagender terrein opzoeken. Gaudav, mijn instructeur, rijdt in zijn Mitsubishi Pajero voorop en ik volg. Met mobiele radio’s houden we contact met elkaar. Op een stuk waar de duinen wat hoger en dichter op elkaar liggen, rijdt Gaudav zich vast. Eerst probeert hij zich met korte gas geef momenten in combinatie met heftige stuur bewegingen los te krijgen. Als dat niet lukt probeert hij de wieg methode, afwisselend voor- en achteruit je proberen je er uit te wiegen. Als dat ook niet lukt stappen we uit en gebruikt hij deze situatie om de 3e stage bij vastzitten uit te leggen: graven….

We pakken de schep en Gaudav vraagt hoe ik zou graven. “Nou ik zou hetzelfde doen alsof ik in de tuin zou graven”. “Nou begin maar”, zegt Gaudav”. Als ik drie scheppen zand bij het linker voorwiel heb weggehaald, zegt Gaudav om te stoppen. Nu is het ongeveer 30 graden wat in deze streken niet erg heet is. Gaudav zegt “Als het hoog zomer is (boven de 40 graden dus) ben je binnen 5 minuten uitgeteld”. Hij leert me om op de knieen te gaan zitten en de schep recht in het zand te zetten, te kantelen en het zand naar je toe te trekken. Dit gaat inderdaad een stuk makkelijker dan staand de schep in het zad te drukken en het gewicht van de schep en het zand met gebogen rug op te tillen en weg te gooien.

Op dezelfde plek stelt Gaudav voor om mijn auto op dezelfde plek vast te rijden. Ik manouvreer mezelf in de kuil waar hij vast zat. Ik doe mijn best maar krijg mijn Jeep niet vast. Na enkele minuten stoppen we de pogingen en kan ik het niet nalaten hem nog te herinneren aan het feit dat mijn banden misschien toch niet zo slecht zijn. Na een zuur lachje van Gaudav zetten we ons avontuur voort. 

Onderweg komen we nog een wilde woestijn gazelle tegen en kamelen die ongestoord hun weg vervolgen als wij langsrazen. 

De vierde stage van vastzitten komt als graven niet helpt, dan wordt het slepen. Om dit te oefenen graaft Gaudav zeg expres vast zodat ik hem met een kinetic cable er uit kan trekken. 

Onderweg stoppen we en stappen we uit om gewoon eens over de woestijn te praten. Hoe onstaan de duinen, wat is de harde kant van een duin en wat de zachte? Wat zijn de lijnen die je kunt rijden in het zand. Kortom, een super interessante ochtend in de Al Faqa woestijn.

Enkele dagen later rijden Monique en ik naar Gost City, een verlaten dorpje in de woestijn. Als we in het plaatsje aankomen zie ik drie arabieren heftig naar me staan te zwaaien. Achter hun zie ik een dikke Nissan Patrol op de top van een heuvel vast staan. Ik loop eerst naar ze toe om de situatie in te schatten. De Nissan staat op de top van de heuvel stil en volledig vast. Ze zijn al een uur bezig om hem los te krijgen. Ik loop naar de auto om daar verder te kijken. Ze wilde tussen twee huizen door de heuvel op en af rijden. De twee verlaten huizen waren echter met een dikke betonnen muur met elkaar verbonden die net achter de heuvel stond. Hadden ze de heuvel wel kunnen nemen waren ze vol op die muur geknald. Als een ervaren pro trek ik de Patrol uit haar benarde positie en wordt deze Brabander door drie Arabieren bedankt met de tekst “Thank you Brother!”.

Aantal keer gelezen :118

OMG !

By:

Soms denk je iemand te kennen, zeker als het om Monique gaat. Soms denk je dat na 14 jaar relatie je wel een beetje door hebt hoe de ander in elkaar zit. Okay, wij mannen hebben vaak iets meer tijd nodig om onze medemens te begrijpen, zeker als het om het andere geslacht gaat, maar dat je na al die jaren nog voor verrassingen komt te staan is bijzonder.

Het is ook niet iets wat zich aan de oppervlakte manifesteert, nee het zit onderhuids, het begeeft zich ondergronds, daar waar veel andere mensen niet kijken. De meeste mensen kennen het zelfs niet eens, hebben er waarschijnlijk niet eens van gehoord, laat staan zoiets gezien. En als je na 9 maanden huwelijk met dit feit wordt geconfronteerd, ga je toch twijfelen aan het ja-woord wat je hebt gegeven. Je gaat toch nadenken of je het avontuur wat je bent aangegaan wel moet doorzetten. Kun je doorgaan alsof er niets is gebeurt? Nee, ik kan het niet negeren, niet dit, niet nu. Niet tijdens deze roerige tijden waar je op elkaar moet kunnen rekenen.

Het gebeurde een paar dagen geleden. We zaten op de bank in ons Hotel wat op onze telefoons te kijken.  Uit de telefoon van Monique kwam een zachte rustgevende mannenstem die iets aan het omschrijven was in het engels wat ik niet goed kon plaatsen. Was het een schilder die toelichting op zijn schilderij aan het geven was of een instructiefilmpje over het monteren van een grasmaaier, ik weet het niet. Ik kijk naar rechts en leun iets naar voren zodat ik een goed zicht op haar beeldscherm krijg. Het duurt even voordat ik door heb waar in hemelsnaam naar zit te kijken. Ik zie een scherp voorwerp zich vastsnijden in een enorme nagel lijkt het wel. Nader onderzoek en een toelichting van Monique brengen mij tot de conclusie dat Monique een youtube filmpje aan het kijken is van een veearts die hoeven van paarden ed opereert als er een spijker in zit of een ontsteking moet worden weggesneden, incl. wegstromend pus. In detail worden alle handelingen getoond en toegelicht. Een gruwelijk gezicht, waar Monique van kan genieten en wat ze bere interessant vindt, het was geen eenmalige toevallig filmpje wat voorbijkwam, nee: “ik kijk dit soort filmpjes wel vaker, vind ik gewoon leuk”.
omg…….

Aantal keer gelezen :87

Bonaire

By:

BNa mijn aanzoek op 19 oktober vorig jaar, waar al onze kinderen bij waren, zijn we op 4 september j.l. getrouwd op een prachtige locatie in Den Bosch. Alle kids speelden tijdens deze trouwerij een belangrijke rol. Alle kleding op elkaar afgestemd en iedereen betrokken bij de dag die een van de mooiste van ons leven werd. Waarom zouden we de huwelijksreis dan ook niet met z’n allen doen? Waarom nemen we ze niet gewoon mee?

En dat is precieswat we nu aan het doen zijn. 14 dagen samen met de kids en aanhang naar Bonaire, met z’n elven. Als je een club van 11 man twee weken rondom de kerst tegelijk in een vliegtuig wil krijgen, is dat niet zomaar gedaan. Studie en werk zijn tenslotte onaangename onderbrekingen van een leven vol vakantie. Vandaar dat we in vier shifts op het vliegveld in Kralenberg, Bonaire aankomen. Na de eerste groep komt Kayleigh vanuit haar backpack vankantie uit Zuid Amerika vanaf Costa Rica aan. Daarna Sharifa die met Corona vertraging zat, gevolgd door Jessie en Nino die door school en werk pas later konden komen. Op kerstavond  zijn we compleet en kunnen we met z’n allen kerst gaan vieren. Een bont gezelschap van individuen en karakters die elkaar voldoende op de proef hebben gesteld op eerdere uitstapjes zodat succes verzekerd is.. Een groep mensen die elkaar niet perse hebben uitgekozen. Een samengesteld gezin is tenslotte het gevolg van twee mensen die verliefd worden en in ons geval na 12 jaar gaan trouwen. De leeftijden op dit moment van de kinderen tussen de 19 en 30 jaar maken het dat er ook aanhang bij komt. Een gevarieerd gezelschap dat opvallend goed met elkaar om gaat. Een doorsnee vriendengroep zou er jaloers op kunnen zijn. 


Op Bonaire wordt het je ook wel eenvoudig gemaakt. Met een azuur blauwe zee en een constante temperatuur van rond de 30 graden is het in dit duik- en snorkel paradijs ook wel heel moeilijk om chagerijnig te worden. In een prachtig kleinschalig resort hebben we 5 van de 13 beschikbare Cottages bezet en hebben dus net te weinig stemmen om de overige gasten er uit te gooien. Maar eigenlijk hoeft het niet want ondanks dat bijna alle huisjes bezet zijn zien we bijna niemand en lijkt het resort helemaal van ons te zijn.

Snorkelen rondom Bonaire is wel de hoofdactiviteit van de meeste vakantiegangers hier, ook voor ons. Toch zijn er genoeg mooie zandstrandjes en baaien om de vitamine D uit de zon tot ons te nemen. Voor mezelf had ik als doelstelling gesteld dat de vakantie helemaal zou zijn geslaagd als ik een schildpad zou spotten tijdens het snorkelen. Na ruim een week vakantie heb ik er al drie mogen aanschouwen op aanraak afstand. Adembenemend mooi om te zien.

We crossen met twee 4×4 auto’s het hele eiland rond naar verschillende strandjes, snorkelplekken en bezienswaardigheden. We koken, bbq’en en gaan uit eten, heerlijk.

En dan komt de laatste dag van 14 dagen in het tropisch paradijs. De laatste dag die nog een volle dag is want we vliegen pas on 22:00 ‘s-avonds. Als ik de koffer inpak, speelt de afgelopen 14 dagen als een tiktok filmpje voor me af. De rode zwembroek die ik de eerste dagen aan had toen we nog niet compleet waren, het blauwe blousje die ik aanhad toen we op kerstavond met z’n allen chique uit eten gingen naar BrassBoer. Alle items vertellen iets over de avonturen die we met elkaar hebben mogen beleven. Dankbaar dat we dit met de kinderen en hun aanhang hebben mogen beleven. Net voordat ik de koffer dicht wil ritsen doe ik er stiekem nog iets bij. Misschien mag het niet, misschien kan het zelfs niet, toch doe ik het. Ik stop er de liefde in voor dit eiland, de liefde voor mijn vrouw en mijn kinderen en ik neem het gewoon weer mee naar huis, samen met een klein beetje zon voor jullie thuis.

Aantal keer gelezen :148

Dubai

By:

Het blijft iets bijzonders voor mij, aankomen in een arabisch land. Arriveren in een warm klimaat met de geuren van onbekende kruiden, de geuren van Sisha en onbekende parfums. Mensen die door hun witte jurken met tulband en boerka’s van een andere planeet of in ieder geval uit een ander deel van de wereld komen. En dat is natuurlijk ook zo, het is omringd door Afganistan, Iran, Irak en Saoedie Arabie, maar in Dubai ligt het toch iets anders. In Dubai is de wereld toch iets minder vreemd dan het lijkt. In dezelfde straat namelijk waar de mannen in witte jurken lopen en de vrouwen in boerka’s en Niqab’s, lopen net zoveel mannen in korte broeken en polo’s en vrouwen in jurkjes en andere zomerse outfits. Allemaal zijn het locals die hier wonen. Toeristen zoals wij lopen er ook tussen waardoor het een heerlijke mengelmoes is van culturen en religies. Iedereen accepteert elkaar zoals ze zijn en alles lijkt in harmonie te verlopen.

Als ik op ons balkon op de 11e verdieping in Dubai zit te genieten van mijn Chivas Regal Schotse whysky met Japanse invloeden en een Corona sigaar uit de Dominicaanse Republiek, ontvouwt mij een warm gevoel dat culturen, religies, mensen en landen elkaar niet alleen goed liggen, maar elkaar ook positief versterken. Misschien zelfs niet zonder elkaar kunnen. Is het niet zo dat als we de machthebbers van vandaag allemaal een jaar op vakantie zouden sturen en het eens overlaten aan de mensen zelf, dat het dan misschien wel goed zal komen met de wereld? Of staan er dan weer nieuwe machthebbers op die vertellen dat ze het beste met hun land voor hebben en ondertussen toch maar weer voor zichzelf en hun familie gaan zorgen ten koste van hun onderdanen? Ik weet het niet, het zal ook niet gebeuren want mensen hebben nu eenmaal leiders nodig, maar het is leuk om eens met die gedachte te spelen en uit te gaan van het goede in de mens. 

Natuurlijk, Dubai heeft wat makkelijker praten, niet door de olie, want dat hebben ze al 60 jaar niet meer. Nee, door handel te drijven en slim te ondernemen en te innoveren is het een welvarend Emiraat binnen de Verenigde Arabische Emiraten. Als autoliefhebber zoals ik, is het hier smullen, de Lamgourgini’s, Ferrari’s en Porche’s lijken hier de gewoonste zaak van de wereld te zijn. Maar toch, de Emir van Dubai, Sjeik Mohammed bin Rasjid Al Maktoem is een visionair. Hij heeft een visie waar hij met Dubai naar toe wil en hij doet het gewoon en dat is mooi om te zien. Daar zouden vele machthebbers een voorbeeld aan moeten nemen. Dubai, ik hou er van.

Aantal keer gelezen :106

Monique

By:

Ik weet het nog aan de keukentafel. Daar is het voor mij begonnen. Aan de keukentafel waar ik voor het eerst diep in je blauwgroene ogen keek. Ik smolt voor je aandoenlijke manier van praten. Even was de wereld om mij heen niet aanwezig en was jij er alleen. In een van de weinige stiltes boog ik over de tafel naar je gezicht en gaf ik je een zoen. Zo maar, zonder na te denken en zonder voorbereiding of waarschuwing. Een kus die ons 13 jaar later, op 4 september 2021 naar de trouw locatie heeft geleid.

In die 13 jaar hebben we veel meegemaakt en gedaan. Vele geluksmomenten maar ook vele compromissen om ons samengesteld gezin met zes kinderen bij elkaar te houden. Zes puberende kinderen en twee ouders die verschillend tegen de manier van opvoeding aankijken. Ga er maar aan staan. En toch is het gelukt. We hebben met z’n allen een prachtig gezin opgebouwd. Zes prachtige kinderen en een verliefd stel dat geniet van elkaar, hun kinderen en het leven.

Ongeveer een jaar geleden ben ik op een knie gegaan omdat de drang om bij je te zijn is omgeslagen in een gevoel niet meer zonder je te kunnen, een drang om samen oud te worden. En dit gevoel wilde ik borgen, vastleggen, een upgrade van vriendin naar vrouw.

En Monique, ik kijk nog steeds aan de keukentafel in je blauw-groene ogen en je praat nog steeds aandoenlijk. Je zachte karakter, je gevoel voor humor en je zorgzame hart, ik wil het allemaal, tot de dood ons scheidt.

Aantal keer gelezen :47

Daar zit je dan als man in Koonings The Wedding Palace…….

By:

Als we op 4 september gaan trouwen, moeten we er natuurlijk goed uit zien. Een mooi pak en klaar. Nee Maarten zo werkt dat niet, zo eenvoudig kom je er niet af.

Monique heeft in de winkel, die het decor is van het TV programma ‘Say yes to the dress’, een trouwjurk uitgekozen. Ik was daar uiteraard niet bij, maar van mij werd ongeveer hetzelfde verwacht. Omdat we onze (schoon)dochters en (schoon)zoons ook in het nieuw willen steken voor de trouwdag, strijken wij met vijf mannen neer in het pittoreske Deurne alwaar een paleis met witmarmeren pilaren zich voor ons ontvouwt. Vijf mannen in een spijkerbroek en shirtje lopen via een marmeren trap een ruimte binnen waar menige royalty zich thuis zou voelen. Bij ons bekruipt een heel ander gevoel. Verbazing over de overmatige kleur roze, de duizenden trouwjurken en de enorme pracht en praal brengen ons van ons stuk. We weten ons moeilijk houding te geven en als we op goudkleurige banken even in de wacht worden gezet, komen we langzaam weer tot leven. Een koets met kristal en lichtjes, kroonluchters van 2 meter en bloemen, veel bloemen leiden onze aandacht af, maar we accepteren het onzekere lot waar we aan overgelaten zijn.

Echt tot rust komen we pas als we door de spontane brabantse verkoopster worden opgehaald om mee te lopen naar de mannen afdeling. Deze reis voert ons eerst langs de duizenden verschillende trouwjurken die voor ons allemaal hetzelfde zijn. We hebben medelijden met Monique hoe ze in deze massale overmacht een keuze heeft kunnen maken. Ik vraag Dori de verkoopster onderweg hoe in hemelsnaam vrouwen hier een keus kunnen maken in deze tsunamie van jurken. “Ohh heel eenvoudig” zegt ze. “Ze lopen langs en zeggen die wel, die niet, die wel”.

Aangekomen op de mannen afdeling gaan we ons wat beter thuisvoelen. Nog wel overdreven versierde banken, maar er hangen tenminste pakken en er staat een rode motor uit de zestiger jaren. We beginnen ons dan ook weer langzaam man te voelen, onze testasteron komt weer op pijl en het zal niet lang meer duren voordat de eerste boer de ruimte zal gaan vullen. Die boer komt niet uit het niets. Vlak nadat we ons kopje koffie hebben genuttigd namelijk, schat de verkoopster ons goed in: “Hebben jullie misschien zin in een biertje?”. Kijk zo maak je vrienden. We hebben in 5 minuten mijn pak gevonden en de keuze van de pakken van de jongens volgt 4 minuten later. Dori, schat onze mannelijke mentaliteit wederom goed in. Allemaal hadden we direct: “Prima toch?” bij de keuze die Dori aan ons voorlegde. Waarom Monique voor haar trouwjurk alleen al een dag nodig heeft gehad, ze enkele weken later nog een dag voor de jurken van de meiden nodig had, vind ik laat ik zeggen bijzonder.

Hoe dan ook, na 9 minuten zijn we klaar. Dat dacht ik tenminste. Het gelijktijdig passen van 5 pakken met blousen, sokken, schoenen, riemen en manchetknopen, blijkt een uurtje of drie in beslag te nemen.

Niet in de laatste plaats omdat we zelf gingen nadenken. Het jasje van Brian lijkt opeens niet de passen, de blouse van Nino is veel te groot en Kenny zijn broek zit niet goed. Op dat moment gingen de vier mannen onderling hun kleding uitwisselen in de hoop dat het dan goed zal komen. Deze overschatting van ons modegoevoel komt ons duur te staan. Alles ligt nu door elkaar en niets past meer. Dori begint zelfs zenuwachtig te worden, zeker omdat hier bovenop nog blijkt dat de maatkaartjes niet kloppen met de daadwerkelijke maat van de kleding. Dori geeft ons nog een biertje en stuurt ons terug naar de bank. Ze gaat het allemaal weer uitzoeken, het komt goed zegt ze, met bibberende stem.

Daarna wordt alles nog pasgemaakt, afgespeld en voorbereid voor het atelier om pas te maken. We laten het allemaal gelaten op ons afkomen onder het genot van nog een biertje.

Achteraf gezien was het de meest relaxe manier van shoppen die we ooit hebben meegemaakt. Dus iedereen die een man gewillig en op z’n gemak wil hebben in een kledingzaak, biedt hem een pilsje aan en ontlast hem van het maken van keuzes, dan komt het goed.

Aantal keer gelezen :312

Verkeerde keuzes?

By:

Omdat Joyce met een vriendin niet te lang op een plek wil blijven, vraag me niet waarom, hebben Monique en ik twee dagen van haar overgenomen. Twee dagen van een week in een huisje op het strand van IJmuiden. IJmuiden of all places, maar we zijn aangekomen. Volgens wikipedia heeft IJmuiden het breedste strand van Nederland. Ik dacht dat IJmuiden alleen maar een zeehaven had met een plek om met de boot naar New Castle te varen. Nee, het heeft meer. Wat het heeft gaan we ontdekken. Verkeerde keuze? We gaan het zien.

Het huisje is een kleine caravan zonder wielen maar op palen. Meer is het niet, ziet er prima uit, maar met een chemisch toilet, douchen uit een waterreservoir of met muntjes in het toiletgebouw en licht uit lampen met batterijen kunnen we niet van luxe spreken. 

We installeren ons en gaan in een strandtent wat drinken en eten. Het is wisselvallig weer. Als we buiten zitten te drinken gaat het regenen en als we daarom naar binnen gaan schijnt de zon als we aan het hoofdgerecht beginnen. We accepteren ons lot van weinig luxe en wisselvallig weer en sluiten de dag af met twee potjes, Yatzee….

De volgende dag gaan we fietsen. Onze eigen fietsen hebben we meegenomen en omdat we dicht bij Bloemendaal aan Zee zitten wordt dat de bestemming. Na een uurtje fietsen door de prachtige bossen en duinen begint het net voordat we aankomen een beetje te druppelen. De weerapp geeft weinig activiteit aan dus we zetten onze fietsen weg en gaan lopend op pad naar de beachclubs van Bloemendaal. Doordat het wat regent zien we niet precies waar we zijn dus we lopen in de richting van Zandvoort. Als we een kilometer gelopen hebben begint het me een partij hard te regenen dat we tot op onze onderbroek nat zijn. Nu kan ik hiervan nog wel de humor van inzien, maar Monique is dan echt niet leuk. Die lieve, zachtaardige  ziekenverzorgster die voor iedereen altijd klaar staat, verandert in een ontzettend stuk chagrijn waar niets goeds meer uitkomt. We zijn te ver om terug te gaan naar de fietsen en nog niet in de buurt van waar we willen zijn. We kunnen nergens schuilen dus we besluiten om maar door te lopen. Als twee verzoppen katten komen we bij een beachclub aan en zoeken we onze troost in een kop koffie en een thee. 10 minuten later is het droog, komt de zon door en kijken we elkaar wanhopig aan voor de keuzes die we hebben gemaakt.

Nadat we zijn opgedroogd gaan we weer terug en dan komen we pas tot de ontdekking dat we in Zandvoort zitten en onze fietsen ter hoogte van Bloemendaal staan. We hadden dat stuk dus helemaal niet hoeven te lopen….

We gaan toch lekker bij Bronze Beachclub wat drinken en lunchen onder de warme zon die inmiddels goed tevoorschijn is gekomen.

Omdat we om 20:15 een restaurant in Amstelveen hebben geboekt, gaan we op tijd weer terug met de fiets en fietsen een wederom prachtige route terug naar IJmuiden. De laatse 3 kilometers begint de lucht weer dreigend donker te worden, maar het is maar een stukje. Als we echter bij de parkeerplaats van het IJmuidense strand aankomen waar ons huisje staat, kletsen een paar dikke druppels op ons neer. Het zal toch niet? Toch wel, de regen klettert als een zotte op ons neer en als we bij ons huisje aankomen is onze onderbroek voor de tweede keer doorweekt.

Verkeerde keuzes? Ik denk het wel.

Aantal keer gelezen :103

Eindelijk, we mochten weer!

By:

Na twee jaar mochten we weer. Twee jaar wachten op het hoogtepunt van het jaar. Wel twee jaar voorpret gehad om nu eindelijk de Oostenrijkse grens weer over te kunnen steken om na 200 kilometer in het prachtige Spielberg bei Kniitenfeld aan te komen. In het Bumeltal ligt het 4,2 kilometer lange Formule 1 circuit, de Red Bull Ring, van Oostenrijk op ons te wachten.

Met z’n zevenen zijn we met twee auto’s aangekomen in het Ferienpark in Murau. Zeven race fanaten bepakt met wat schone onderbroeken, whiskey en sigaren. Meer hebben we niet nodig op zo’n weekend. We hadden gepland om woensdagnacht om 1:00 te vertrekken zodat we donderdag op tijd zijn voor de pitlane walk, een wandeling door de pitstraat. 

We zaten echter rond 22:30 te wachten totdat het 1:00 zou worden. Deze zinloze bezigheid hebben we afgebroken en onze spullen gepakt en we zijn gaan rijden om 23:00 uur.

Omdat we met de tesla gaan, moet je op een afstand van 1100 kilometer wel een uurtje of drie extra tellen voor het laden. De totale reis heeft dan ook 15 uur in beslag genomen. Op het circuit aangekomen beginnen we natuurlijk met een lekkere koude halve liter, de eerste van velen die zullen volgen. Ivm corona wordt het geen pitlane walk, maar een pitlane treintje. Als echte toeristen zitten we in een boemeltreintje de machtige machines te bewonderen, de uitlaatgassen van warmdraaiende motoren op te snuiven en de trainende monteurs op bandenwissels te bekijken. We zien Lance Strol en Vettel in het wild lopen en zwaaien naar onze helden.

Ik kon me die donderdag toch wel herinneren dat er een pandemie heerst. Die lijkt er hier op het circuit niet te zijn. Zeker, iedereen die hier loopt is negatief getest of gevaccineerd. Het gevoel zegt echter, anderhalve meter jongens, ga uit mijn corona-zone! Dit duurt ongeveer een half uur en daarna voelt het als vanouds om weer lekker schouder aan schouder op de tribune te zitten en de volgende dagen voor het podium in de Fanzone op de muziek van de Snollebollekes van links naar rechts te springen, heerlijk!

De vrijdag is de dag van de eerste en tweede vrije trainingen, maar wij kijken alles wat vier wielen heeft en zich met behulp van een motor voortbeweegt. Ons huisje is ongeveer 60 km van het circuit dus het is iedere dag een eindje rijden. Onderweg kopen we broodjes en  beleg om rond een uurtje of 9:00 op de tribune ons ontbijtje te nuttigen onder het genot van ronkende motoren, voorbijschietende auto’s, brandstoflucht en uitlaatgassen, mooier gaat het niet worden!

Of toch wel? Als Max op zaterdag pole position pakt en op zondag de overwinning op een majestieuze manier binnen harkt, blijkt het toch mooier te kunnen. Hoe mooi het ook is om er live bij te zijn, je mist altijd een aantal details van de race. ‘s-Avonds kijken we dan ook altijd de trainingen, kwalificatie en wedstrijd terug onder het genot van een whiskey of rum met een sigaar.

Het dorp Murau waar we iedere avond hebben gegeten, en alle andere dorpen, hebben een economische impuls gekregen door de naar schatting 30.000 Nederlanders die in de omgeving van het circuit zijn neergestreken. Verder dan schnitzels en pizza’s zijn we niet gekomen, maar de wiener schnitzels zijn hier wel erg lekker. Een sfeer die de Oostenrijkers overigens enorm waarderen en die je als Nederlander een trots gevoel geeft.  De manier waarop iedereen met elkaar omgaat, respect heeft voor de tegenstanders en de liefde voor de motorsport (en Max) deelt is hartverwarmend.

Een bijzondere groep waar we mee op stap zijn:

Wil, de vader van de groep die de tickets en het huisje heeft geregeld, houdt ons allemaal een beetje in het gareel. 

Rens is de echte racekenner die zelf vroeger en nu nog steeds op hoog niveau Kart. Rens heeft zoveel energie dat hij er zelf soms moe van wordt.

Simon geeft het tempo aan van de halve liters. Simon kan niet chagerijnig worden, hij is altijd blij.

Jeffrey houdt met zijn humor de sfeer in de groep. Hij geniet van ieder moment en straalt dat naar iedereen uit.

Kenny is altijd op zoek naar een feestje. Zowel binnen als buiten de groep pakt hij iedere kans om mensen ergens in mee te krijgen.

Pim, ja wat zal ik zeggen. Nou Pim zijn vrouwelijke kant is sterk ontwikkeld laten we zeggen. Als Pim een keer naar de wc is geweest, gaat hij ieder half uur. Daarnaast is Pim onze knuffelbeer en allermans vriend.

Wil, Rens, Simon, Jeffrey, Kenny en Pim, super bedankt voor het heerlijke weekend!

Aantal keer gelezen :80

Mijn Corona

By:

Ik zit in mijn thuiskantoor en kijk uit op een prachtige struik die nu al in bloei aan het gaan is en vol in de zon haar pracht en praal aan ons laat zien. Een koolmees doet zich tegoed aan een zonnebloempit die hij behendig uit het netje met nootjes heeft gepeuterd, die we voor de vogeltjes in de struik hebben gehangen, om hem daarna vakkundig van zijn schil te ontdoen zodat hij de binnenkant op kan peuzelen.

Wat een drama, al een jaar lang gebukt gaan onder Covid-19. Bijna alles wat leuk is wordt verboden of moet onder strikte regels plaatsvinden. Niets is meer wat het was. Het vreemde gedrag van mensen onder elkaar begint al gewoon te worden.

Monique en ik besluiten een paar daagjes naar Limburg te gaan om even in een andere omgeving te zijn. In een opwelling dinsdag een hotel geboekt, de elektrische fietsen mee en genieten van het mooie weer in het heuvelachtige Zuid-Limburg. We vertrekken de volgende dag om 1,5 uur later in een bijna buitenlandse omgeving terecht te komen. Net als in friesland staat onder alle plaatsnaambordjes de Limburgse vertaling geschreven alsof de Limburgers geen Nederlands kunnen lezen, vreemd.

Ik heb al een paar dagen een verstopte neus. Onderweg naar Limburg begint het een lichte snotneus te worden. Ik schenk er weinig aandacht aan want een zakdoek heb ik niet nodig. We genieten die woensdag van het prachtige weer en van elkaar. Een mooie fietstocht door de glooiende heuvels onder een stralende zon. We komen langs het drielandepunt alwaar we van een ijsje genieten, het moet niet gekker worden. 

‘s-Avonds halen we ons eten op en dineren we op onze hotelkamer. Dat is het net niet hoor. Er stond geen fatsoenlijk eettafeltje dus we hebben het uiteindelijk op ons bed genuttigd. Eten prima, de setting was minder.

Ik heb een onrustige nacht achter de rug, veel wakker geweest en raar gedroomd. ‘s-morgens echter weer een goed gevoel dus combineren we vandaag het fietsen met het wandelen. We fietsen naar een iets verderop gelegen bos om daar lekker te wandelen. ‘s-Avonds genieten we van de Passion op TV en eten weer op ons bed.

Vrijdag gaan we terug. Wederom een onrustige nacht en de snotneus begint iets toe te nemen. Na een mooie rondrit, de Mergelroute, met de auto gaan we langzamerhand op huis aan. Ik besluit bij thuiskomst toch maar eens een wattestaaf richting mijn hersenpan te sturen. We hebben een doos met sneltesten staan dus binnen 15 minuten is er zekerheid over wel of niet Corona. Overtuigd van het feit dat de test negatief is, doop ik het in mijn neus verdwenen teststaafje in een buisje met vloeistof om de druppels in een testsetje te druppelen. Als een sprintrace rent de vloeistof naar voren om in notime het eerste streepje te activeren. Daar zou het bij moeten blijven. Nee, mijn vloeistof rent vrolijk door naar het tweede streepje. Op zich geen probleem, alleen moet het tweede streepje niet zichtbaar worden. Wel dus….

Ik ga even zitten in mijn thuiskantoor om het nieuws te verwerken. Ik kijk naar de struik in mijn tuin en zie dat er een roodborstje netjes zit te wachten totdat twee kibbelende koolmeesjes klaar zijn bij het netje en het roodborstje een nootje kan pakken. Voor de vogels in de tuin is er in de laatste drie dagen niets veranderd…..

Daar zit je dan, in de ene hand mijn positieve PCR test, in de andere mijn ziel. Een beetje snotterig meer niet, dus het is meer het idee dat je Corona hebt. Ik zeg het hardop tegen mezelf om te horen hoe het klinkt. Niet goed, het klinkt vreemd, het klinkt als iets van een ander. Ik volg het Corona nieuws al een jaar intensief en altijd ging het om zij die Corona hebben of mogelijk gaan krijgen. Het ging voor mijn gevoel nooit over mij. Ik was een toeschouwer, geen medespeler. Via Monique en haar werk in de zorg wel veel indirect mee te maken gehad, maar nooit deel van uitgemaakt. En nu ben ik direct onderdeel van de discussie, samen met Brian die ook positief is bevonden, een jonge God van 24 die het geheel, ook vanuit waterige oogjes en een loopneus, als een spannend avontuur tegemoet treed.

Gezien mijn relatief goede gezondheid, leeftijd en slanke postuur zou ik dit avontuur met vertrouwen tegemoet moeten treden. Het afgelopen jaar zijn er echter voldoende mensen door het oog van de naald gekropen waarvan ik nooit had gedacht dat ze in de buurt van die naald zouden hoeven te komen. Ik straal dus niet van zelfvertrouwen en stel me bescheiden op.

Ik laat de boel op me afkomen en isoleer mezelf in mijn thuiskantoor en slaapkamer. Brian bivakkeert tussen de speelkamer en zijn slaapkamer. Met een aparte WC zonderen wij ons als paria’s af van de rest van het gezin. Ik vermaak me de komende twee dagen wat met werken en informatie verzamelen. Ik merk dat ik als patient andere informatie zoek dan als geinteresseerde. 

Het snotterige is wat uitgebreid met een kriebelhoest en wat hoofdpijn. Dan komt de fase dat hoofdpijn en koorts de boel gaan overnemen. En dan moet je oppassen wat je lichaam gaat doen. Nu denk ik dat ik de afgelopen 25 jaar misschien drie keer een paar dagen met griep ben thuisgeweest, dus ik wist niet meer zo goed wat ik moest verwachten en mijn lichaam bleek dat ook niet meer zo goed te weten. Mijn immuun systeem heeft alle laadjes open gezet en alles in een keer uit de kast gehaald. Ik stond als een oncontroleerbare breakdancer mijn tanden te poetsen door de koude rillingen, om daarna in bed het zwetend, koud en warm te krijgen op verschillende gedeeltes van mijn lichaam. De koorts is gelukkig nooit heel hoog geweest. Deze drie dagen heb ik doorgemaakt in bed, in nederigheid en ook in angst. Angst voor het onbekende, angst voor dat prachtig mooi gekleurde balletje met zuignappen. Daar denk ik tenminste aan als ik COVID-19 ettertje zie, zo’n zachtplastic bal die vol met zuignappen zit dus als je die gooit blijft het overal op plakken. 

Want het zal mij toch niet gebeuren? Hij zal mij toch niet klein krijgen? Ik denk terug aan het boek The secret wat ik enkele tientallen jaren geleden heb gelezen en waar zeer veel waardevolle lessen in staan die ik onderdeel van mijn leven heb proberen te maken. Een van de grotere lessen is dat mensen die zich in problemen bevinden hier soms moeilijk uit kunnen komen omdat ze in die problemen blijven hangen. Als je in staat bent om voor jezelf echt te zeggen: ”Ik wil het echt anders en dit is wat ik ga doen”. Als je hier echt in geloofd en dit blijft herhalen en nastreven, gaat het gebeuren.

Een van de simpele lessen is als je maar sterk genoeg denkt aan iets wat je heel graag wilt, het ook zal uitkomen. Deze les heb ik toegepast. Ik heb me, tussen de nachtelijke monsters en drammende behoefte iedere ademhaling in een computersysteem te zetten (sorry ik verzin het niet, het komt uit mijn ijlende dromen), beziggehouden met de wil om hier goed doorheen te komen.

De nachten worden rustiger, de dagen overzichtelijker en het lichaam neemt zijn vitale functies weer serieus. De storm is gaan liggen, maar het huis is wel wat beschadigd. 

De bal met zuignapjes doet het niet meer, slechte kwaliteit, zal wel in China gemaakt zijn……..

Aantal keer gelezen :168